بنام شهید آتش وعشق
**آتش، شعله‌ی عشق بود و مهدی، پروانه‌ی آن؛ شهیدی که جان داد تا مالِ مردم نسوزد.*
تقدیم **به: عموم مردم ایران اسلامی، هموطنان ولایت‌مدار استان بوشهر، و اهالی حماسه آفرین دلوار**
امروز، در این روزهای داغِ تابستان که گرمای هوا، همگان را به تکاپو واداشته، یاد و خاطره‌ی یکی از فرزندانِ رشیدِ این مرز و بوم، دل‌هایمان را به التهاب می‌اندازد. یادِ شهیدی که نامش، مهدی دربندی است؛ آتش‌نشانی از دیارِ دلوار، که در همین تابستانِ امسال، با شعله‌های سرکشِ حریق، عاشقانه درآویخت و جانِ شیرینِ خویش را در طبقِ اخلاص نهاد تا اموالِ هموطنانش در لنجِ آتش‌گرفته، طعمه‌ی حریق نگردد.

مهدی، نه تنها یک آتش‌نشانِ شجاع، که تجسمِ پاکی و اصالت بود. او از دامانِ مادری پاک‌دامن، که برکتِ شیرِ پاکش، راهِ کمال و سعادت را بر او گشوده بود، و از تربیتِ پدری مومن و مذهبی، که چراغِ ایمان و ادب را در خانه‌شان روشن نگه داشت، پرورش یافت. همین تربیتِ صحیح، او را به فردی بدل ساخت که با افتخار، ایرانیِ این آب و خاک، بوشهریِ این دیارِ پرگوهر، و دلواریِ این شهرِ حماسه‌ها شد.
در مکتبِ عشق و ایثار، و در منطقِ نابِ شهادت، هر گام که در راهِ خدمت به خلق برداشته شود، و هر تلاشی که برای آسایش و امنیتِ دیگران صورت گیرد، اگر به حادثه‌ای ناگوار ختم شود، اجرِ شهادت دارد. چنانکه بزرگان دین فرموده‌اند: «کسی که برای کسبِ روزیِ حلال بیرون رود و در این راه دچارِ حادثه شود، او شهید است.» و مهدیِ ما، چه نیکو این آیه را زیست! او نه تنها در لباسِ خدمت، بلکه در کسوتِ قهرمانانِ خطِ مقدمِ نجات، با ایثاری بی‌بدیل، جانِ خویش را فدایِ اموالِ مردم نمود. او ثابت کرد که آتش‌نشان بودن، فقط یک شغل نیست؛ بلکه رسالتی است از جنسِ ایثار و فداکاری.
یادِ مهدی دربندی، یادآورِ تمامِ آن فرشته‌هایِ زمینی است که در لباسِ آتش‌نشانی، بی‌هیچ چشم‌داشتی، آماده‌یِ جان‌فشانی‌اند. او نمادِ غیرتِ ایرانی، تعهدِ مسئولانه، و عهدی است که با آرمان‌هایِ شهادت و خدمت به مردم بسته‌ایم.
یادش گرامی و راهش پر رهرو باد.
**شانزدهم شهریورماه ۱۴۰۴**
**عبدالرضا جاودان دلوار **