بنام خدا
*«از شنیدن فریاد تا ساختن بحران!»*
تحلیل انتقادی بر اظهارات سخنگوی دولت درباره به رسمیت شناختن اعتراضات
🔺در روزگاری که سفره‌ی مردم هر روز کوچک‌تر می‌شود، سخنگوی دولت با گفتارِ «می‌شنویم و می‌پذیریم» از اعتراضات سخن می‌گوید. این در حالی است که شنیدنِ فریاد مردم، اگر به اقدام مؤثر نینجامد، جز افزودن بر التهاب اجتماعی نتیجه‌ای ندارد.

واژه‌ی زیبا و پرجاذبه‌ی «به رسمیت شناختن اعتراض»، در غیاب برنامه‌ی واقعی برای مهار تورم و بازگرداندن عدالت اقتصادی، بیش از آنکه مرهم باشد، شبیه به **کدِ پنهانی برای عادی‌سازی بحران** است. گویی دولت از مردم می‌خواهد به جای انتظار نتیجه، در حاشیه‌ی اعتراض بمانند؛ تا «حرفی برای شنیدن» باشد اما «عملی برای پاسخگویی» نه.
این سخن که «اعتراضات را می‌شنویم»، اگر با سیاست روشنِ پاسخ‌گویی همراه نشود، عملاً به دعوتی غیرمستقیم برای **ایجاد موج و حاشیه‌های تازه** تعبیر می‌گردد؛ در حالی که جامعه از دولت انتظار دارد به جای *شنیدن فریادها*، **بنیان رهایی از فقر، گرانی و نوسان معیشت** را بسازد.

مطابق اصل ۸ قانون اساسی، نقد مردم حق است و شنیدن آن وظیفه. اما اصل ۱۱۳ همان قانون نیز تصریح دارد که رئیس‌جمهور مسئول اجرای قانون اساسی و رفع تبعیض است. تأکید صرف بر شنیدن، بدون اقدام درمانی، جز تداوم نارضایتی و سست شدن اعتماد عمومی نتیجه‌ای ندارد.
براساس آموزه‌های قرآنی نیز:
> «فَإِنْ لَمْ یَسْتَجِیبُوا لَکَ فَاعْلَمْ أَنَّمَا یَتَّبِعُونَ أَهْواءَهُمْ» (قصص، ۵۰)
> اگر به حق پاسخ ندادند، بدان که از هواهای خود پیروی می‌کنند.
امروزه مردم دیگر گوش شنوا نمی‌خواهند؛ بلکه **دست عملگر، تصمیم شفاف و نیت صادق** می‌خواهند.
*نهم دی ماه ۱۴۰۴*
✍️ *عبدالرضا جاودان، دلوار*