**۲۳ آذرماه ۱۴۰۴**
✍️ **عبدالرضا جاودان دلوار**
در جهان پرهیاهوی امروز که داوری درباره یکدیگر به ساده‌ترین کار بدل شده است، یادمان می‌رود که **چشم‌پوشی از خطا** گاه بزرگ‌تر از عبادت‌های آشکار است. فقه اسلامی، این اصل انسان‌ساز را نه یک توصیه اخلاقی، بلکه یک حکم الهی می‌داند؛ زیرا خداوند «ستّارالعیوب» است و بندگان راستینش باید پرتوی از این اسم باشند.
در منابع حدیثی آمده است:
> «من ستر علی مؤمنٍ عیباً ستر الله علیه سبعین عیباً یوم القیامة.»
> هر که عیبی از مؤمنی را بپوشاند، خداوند در قیامت هفتاد عیب او را می‌پوشاند.
این قاعده در فقه اخلاقی، با عنوان **قاعده ستر و حرمت افشاء اسرار** شناخته می‌شود و بر مبنای آن، پوشانیدن لغزش دیگران مصداق صیانت از عرض مؤمن است ـ عملی که گاه از صدها رکعت نماز برتر شمرده می‌شود.
چشم‌پوشی از خطا، نشانه‌ی **درک بندگی و بلوغ حکمت** است؛ همان لحظه‌ای که انسان می‌فهمد اصلاح، گاهی در نادیدن نهفته است، نه در فریاد زدن.
امیرالمؤمنین علیه‌السلام فرمودند:
> «اشرِف الناس من عفا إذا قدر.»
> شریف‌ترین مردم کسی است که در اوج قدرت، عفو می‌کند.
جامعه‌ای که عفو در آن زنده باشد، امنیت اخلاقی دارد.
رسانه‌ای که از لغزش انسان‌ها بگذرد، مدرسه‌ی تربیت است نه تریبون تخریب.
و معلمی که خطا را می‌بیند ولی نگفتن را بر گفتن ترجیح می‌دهد، در حقیقت به شاگردش فرصت انسان شدن داده است.
بیاییم در روزگار افشای بی‌رحمانه‌ی رازها، خود را به سکوتی تربیت کنیم که نجات دهد.
سکوتی که آبرو می‌بخشد، امید را بازمی‌گرداند، و بندگان خدا را از دام قضاوت می‌رهاند.
نگاه خدا به دل‌هاست، نه لغزش‌ها؛ پس هر دل لغزانی را با نگاه مهربانی ببینیم، نه با برچسب خطا.