سپاس از اینکه ما را تنها نگذاشتید

*به نام پروردگار آموزگار*( ۱ )

✍️ مهرور بوشهر

آن که نخست *می آزماید* و سپس *می آموزد*
می آموزد که دنیا فرصت کوتاهی میان *لبخند و اشک* است
که :
در این *خاک*
در این *خاک*
در این مزرعه *پاک*
به جز *مهر*
به جز *عشق*
نباید کاشت»
و در این سرای *ناپایدار* «ز هر چه رنگ تعلق پذیرد باید آزاد بود»
که در این *دیر فنا* دل بستگی باد در کف داشتن است .

*خدایا سپاست* می گویم که دنیا را آوردگاهی ساختی که هر لحظه اش برایم صحنه آزمونی تازه بود .
*خدایا* گواه باش که در آزمون هایت تسلیم اراده تو بودم .

آن گاه که جان بر کف نهادم و برای پاسداشت خاکم از خانه تن بریدم .
آن گاه که *قلم را جز* در راه خشنودی ات بر دامن کاغذ نراندم .
آن گاه که در عرصه دفاع از ساحت سلامت هم میهنانم در خط مقدم تا پای جان ماندم .

و امروز :
*ای پروردگار* زنده و توانا
برگ آزمونی دشوارتر از همیشه را برابرم گشوده ای .

فرزندم پاره دل و جانم ماحصل لحظه لحظه زیستنم او که سراپای وجودش عشق به طبیعت زیبای تو بود به سوی تو پرگشوده است .

*خدایا* دست هایم را بگیر و به قامت خمیده ام جانی دوباره ببخش که در این دشوارترین صحنه آزمونت نیز سربلند باشم .

خدایا در این :
*روزهای تلخ و ناگوار*
*سپاسگزار بندگان مهربان توام*
*که در کنارم بودند و تنهایم* *نگذاشتند*.
ادامه دارد
*مرگ گاهی ریحان میچیند* ( ۲ )

۱۴۰۴/۶/۲۰