۱۷ آذر ۱۴۰۴
✍️ عبدالرضا جاودان دلوار

دیگه از این آشفتگی وضعیت درمان، باید داد زد نه ناله کرد!
حالا کار به جایی رسیده که **یه سرماخوردگی ساده** برای یک کارگر تبدیل شده به «بحران اقتصادی»!
کشوری که روزی افتخار می‌کرد دارو و درمانش «ارزان و همگانی» است، امروز مریض شدن در آن مساوی‌ست با فقیرتر شدن مردمش.

🔴 **ویزیت ۱۵۰ هزار تومانی** پزشک عمومی،
🟣 **دارو و آزمایش و سرم با رقم نجومی ۱/۵ میلیون تومان**,
و 🟡 برای کسی که روزی ۵۰۰ هزار تومان درآمد دارد یعنی **سه روز کار تمام و کمال، دود شد و رفت هوا**!

این فقط «هزینه درمان» نیست؛ این **هزینه بی‌توجهی و بی‌عدالتی** است.
این یعنی:
> مردم بین درد کشیدن و گرسنگی کشیدن، باید یکی را انتخاب کنند!
و آن‌وقت، همان مردم می‌شنوند که **۳۰ هزار پزشک عمومی گم شده‌اند!**
بله، گم! نه در جاده، نه در بیمارستان — در ساختار تخریب‌شده‌ای که دیده نمی‌شوند، شنیده نمی‌شوند و قدرشان را نمی‌دانند.
از آن طرف هم، تا امروز **۱۵ هزار نفر از کادر درمان مهاجرت کرده‌اند**؛
پزشک، پرستار، رزیدنت — سرمایه‌هایی که باید تکیه‌گاه مردم باشند، حالا بی‌تکیه‌گاه از خاک خود رفته‌اند.
وقتی دولت، بیمه‌ها، و نهادهای حمایتی فقط شعار می‌دهند و **پزشک ناچار می‌شود برای گرفتن حق خود ماه‌ها بدود**، دیگر چه انتظاری از ماندن است؟
نتیجه همان می‌شود که امروز هست:
– بیمار درمان نمی‌شود؛
– پزشک دل‌سرد می‌شود؛
– و مردم خسته از دویدن بین درمانگاه، بیمه، داروخانه، فقط می‌گویند: «مگه ما چه خاکی به سرمون بزنیم؟»
🟢 حالا وقت آن است که نهادهایی مثل **بنیاد برکت، مستضعفان و ۱۵ خرداد** وارد میدان شوند.
بیایید از حرف و شعار عبور کنیم.
اگر واقعاً دغدغه مردم را داریم، کاری کنیم این پزشکان و پرستاران از وطن نروند، بلکه در گوشه‌گوشه کشور، در **کاروان‌های درمان سیار**، چراغ امید سلامت را دوباره روشن کنند.
🔹 امروز درد مردم از سرماخوردگی نیست،
درد مردم از **بی‌تفاوتی** است…
و اگر همین خط سیر ادامه یابد،
روزگاری می‌رسد که «سلامتی» هم برای مردم تبدیل به یک رؤیا شود.