✍️مينا خوييني
كوچ و مدرس توسعه فردي و سازماني

وقتی پرنده‌ها پر می‌کشند؛ قصهٔ والدینی با آشیانهٔ خالی»

خانه همان است؛ همان دیوارها، همان پنجره‌ها، همان قاب عکس‌ها. اما چیزی کم است. صدای خنده‌های کودکانه، پرسش‌های نوجوانی، دیر آمدن‌ها و حتی قهرهای کوچک… همه رفته‌اند. «سندروم آشیانهٔ خالی» نامی است که روان‌شناسان بر این لحظهٔ پر از سکوت و دلتنگی گذاشته‌اند؛ دوره‌ای که بسیاری از والدین، به‌ویژه مادران، در ایران و جهان تجربه می‌کنند.
پژوهش‌های تازه در کشور ما نشان می‌دهد نزدیک به نیمی از زنان میانسال نشانه‌های این سندروم را دارند؛ از احساس تنهایی و پوچی گرفته تا نگرانی از آینده و حتی افت سلامت جسمی. اما همان پژوهش‌ها، چهرهٔ دیگری هم دارند: کسانی که این تغییر را فرصتی برای نفس تازه کردن دیده‌اند؛ برای بازگشت به علایق فراموش‌شده، برای یاد گرفتن مهارت تازه، برای نزدیکی دوباره به همسر و دوستان.
روان‌شناسان تأکید می‌کنند کلید این گذار، پذیرفتن تغییر و ساختن معناهای تازه است. ورزش، معاشرت اجتماعی، ادامهٔ یادگیری، نقش‌آفرینی در فعالیت‌های داوطلبانه و در صورت نیاز کمک گرفتن از مشاوران می‌تواند این سکوت را به فرصتی برای رشد شخصی تبدیل کند.
حتی درمان‌های کوتاه‌مدتی مثل «شناختی‌ـ‌رفتاری» در ایران نتایج امیدوارکننده‌ای داشته و تاب‌آوری والدین را بالا برده است.
این روزها که لانه خالی می‌شود، وقت آن است والدین به خودشان هم بال بدهند؛ همان‌طور که سال‌ها به فرزندان‌شان بال داده‌اند. این پایان نیست، شروع فصلی تازه است؛ فصلی که در آن والدین دوباره قهرمان زندگی خود می‌شوند.