یادنامه و دل‌نوشته برای حسن لاوری

حسن عزیز، یار دیرینه و مرد شریف…

یادت نه‌تنها در دل دوستان نصیر، که در گوشه‌گوشه‌ی خاطرات شخصی من جا دارد.

تو همان کسی بودی که مرا به «نصیر» دعوت کردی تا کارهای خبری دشتی را به عنوان خبرنگار نصیر دنبال کنم. با عشقی بی‌پایان پا در این مسیر گذاشتم؛ پا به پای مسئولین خبر و گزارش تهیه می‌کردم. مردم دشتی به ستون «شنیدنی‌های نصیر» علاقه‌ای وافری داشتند؛ ستونی که اسم نصیر با آن شناخته می‌شد و هر «شنیده شد…» آن، روح تازه‌ای به اخبار می‌بخشید.

رفته‌رفته ما در شهرستان دشتی خبرنگار رسمی نصیر شدیم و فعالیت مطبوعاتی خود را مدیون نصیر و گروه ادب‌دوستان آن — گروهی که حسن، محور محبت و انسجامش بود — دانستیم.

سال‌ها، به بهانه‌های مختلف، دوستان هفته‌نامه و عاشقان نصیر را از اقصا نقاط استان گرد می‌آوردی. با هم روزهای پرخاطره‌ای ساختیم. گاهی قرعه به نام ما می‌افتاد، مثل آن روز که در روستای زیبای لاور جمع شدیم.

مختار در آن جمع قدرت‌نمایی کرد و قدرت با طنازی پاسخ داد، حسن‌زاده مهربان تحلیل شیرینی ارائه کرد، و آقای زندپور سروده‌ای ناب خواند که همگی را مسحور کرد.

ماشین یکی از دوستان که در گل و لای افتاد، همه با دست‌های آغشته به آب و شل آن را از باتلاق بیرون کشیدیم. من، به عنوان میزبان، تاریخچه‌ی لاور و قنات‌هایش را برای جمع گفتم و حمید نعمتی عزیز آن داستان را کامل کرد.

رضایی با نگاهی عمیق به وسعت دشت‌های لاور مبهوت مانده بود، و مهندس کشاور تحلیل سیاسی روز را همان‌جا پیش برد.

اما پایان‌بخش روز، همچون همیشه، تو بودی حسن جان؛ با حرف‌هایت دل‌ها را روشن کردی، امید به آینده را در جمع نشاندی، و از تک‌تک دوستان قول گرفتی که ماه بعد، هر کجا که باشد، دوباره با هم جمع شویم.

این‌ها خاطره نیستند، تکه‌هایی از جان ما هستند. و حسن، تو نگهدار همه‌ی این لحظه‌ها بودی. مردی شریف، مهربان، و بی‌همتا که تا نام نصیر باقی است، یادش نیز زنده خواهد ماند.

یاد و خاطر حسن لاوری، همواره در دل‌ها ماندگار باد.

قاسم هزیمتیان
خبرنگار نصیر دشتی خورموج
28 آبان 404