دل‌نوشته‌ای برای سالگرد حاج حسن لاوری
سال‌ها گذشته، اما هنوز هر بار که نامت در ذهنم می‌پیچد، انگار تازه از اتاق کناری بیرون رفته‌ای.
حسن جان…
رفیق دیرین، هم‌نفس روزهای سخت، و آدمی که بودنت همیشه امنیت و آرامش می‌آورد.
تو کارمند ساده‌ای نبودی؛ کارمند مردم‌دار دادگاه انقلاب بودی.
از همان‌هایی که اگر هزار نفر پشت در می‌ماندند، دلشان آرام می‌شد وقتی تو را می‌دیدند.
خلق و صبر تو، درد دیگران را کم می‌کرد.
مردم‌داری برایت وظیفه نبود؛ خصلت بود… از آن جنس که خدا در دل آدم‌های خاص می‌دمد.
تو بسیجی بودی، اما نه بسیجیِ شعار؛
بسیجیِ میدان.
بسیجی‌ای که یک پایش را در جبهه‌ها گذاشت و با بدنی زخمی و دلی سالم برگشت.
و با همان پای جا مانده و درد دائمی، هیچ‌وقت و برای هیچ چیز ادعای جانبازی نکردی.
تو مردی بودی که رنج را در سکوت می‌کشید، و عشق به وطن را در عمل نشان می‌داد.
مردی که قامتش از درد خم نشد، اما از تواضع چرا…
تو صاحب امتیاز و مدیرمسئول هفته‌نامه نصیر بوشهر بودی؛
صدایی برای مردم، قلمی برای حقیقت، و تریبونی برای اندیشه.
در روزگاری که حقیقت بهایی سنگین دارد، تو با قلمت ایستادی،
و بارها پای همین قلم به دادگاه رفتی.
تو اصلاح‌طلبی بودی که تا لحظه آخر پای عقیده‌ات ماندی؛
نه از روی لجاجت،
نه برای نام و نان،
بلکه چون مردِ اصول بودی…
مردی که نمی‌توانست برخلاف ایمانش حرف بزند.
و من…
من سال‌ها در کنار تو بودم، و هر چه از دوستی ما بگویم، کم گفته‌ام.
در تمام مسیر رفاقت‌مان هیچ دلخوری‌ای نبود؛
همیشه «همراه» بودیم.
رفاقت تو مثل خودت نجیب بود؛ بی‌ادعا، آرام، وفادار.
پدری مهربان بودی؛
و در آخر…
در آخرِ این رنج طولانی که از جانبازی در وجودت ماند،
در پایان آن دردهایی که فقط تو می‌دانستی چگونه تحملشان می‌کنی،
خدا تو را در مقام شهادت پذیرفت.
شهادتی که لایقش بودی.
شهادتی که پایان درد بود و آغاز آرامش.
حسن عزیز…
جای خالی‌ات پر نمی‌شود.
اما یاد تو همیشه روشن است؛
در دل ما
روحت شاد و یادت مانا رفیق نازنین
قدرت اله رحیمی