روزنامه هم میهن نوشت:

سیاست عرصه‌ای است که تصمیم‌ها و نتایج آن را نمی‌توان فقط با اتکا به محاسبات عقلانی و داده‌ها فهمید، بلکه عمیقاً تحت تأثیر خصلت‌های رفتاری و انگیزه‌های سیاسی کنشگران و تصمیم‌گیران نیز قرار دارد. از نظر رفتاری، می‌توان سه الگوی کلی را در تصمیم‌گیران و ‌کنشگران بازشناخت؛ شجاعت، ترس و تهوّر. اینها سه ویژگی روانشناختی در واکنش به وجود «خطر» است.

«شجاعت» عمل کردن در حضور ترس است. فرد شجاع ترس را احساس می‌کند، اما اجازه نمی‌دهد ترس بر تصمیم و عملش غلبه کند. پس شجاعت همراه با آگاهی، عقلانیت و هدفمند بودن و درک از واقعیت خطر است. «تهور» بی‌اعتنایی کورکورانه به خطر یا نادیده گرفتن عواقب عمل است. فرد متهور یا ترس را احساس نمی‌کند و یا آن را به طور خطرناکی نادیده می‌گیرد. تهور بیشتر ناشی از غرور، بی‌احتیاطی، یا فقدان آگاهی است تا یک ارزش اخلاقی

در فقدان چنین شجاعتی، سیاست میان دو دام خطرناک نوسان می‌کند: ترس، که کشور را به رکود و انفعال می‌کشاند، و تهوّر، که جامعه را با بحران‌های تازه روبه‌رو می‌سازد. تنها شجاعت سیاسیِ معطوف به خیر عمومی است که می‌تواند این چرخه معیوب را بشکند