⭕جنگ تحمیلی دوم، تنها دوازده روز طول کشید. با وجود این، تأثیری ماندگار بر تمامی مردم ایران داشت. ما مردم استان بوشهر نیز بی‌نصیب از تأثیرات این جنگ نبوده‌ایم. هر چه زمان بگذرد، نتایج این جنگ را به طور ملموس‌تری حس خواهیم کرد. در اینجا به بررسی یکی از تأثیرات این جنگ بر مردم استان‌مان خواهیم پرداخت و سعی می‌شود، ضمن جلب توجه مسئولان استان، پیشنهادی برای مقابله با پیامدهای منفی آن ارائه گردد.

زندگی ما بوشهری‌ها به طور مستقیم و غیرمستقیم به تجارت دریایی وابسته است. این امر، چیز جدیدی نیست و اگر به تاریخ مراجعه کنیم، شاید بتوانیم برای آن سابقه تاریخی بیش از هزار سال نیز بیابیم. ویژگی دیگر تجارت ما، ممنوعیت مداوم انتقال کالا به سمت داخله کشور بوده است. اما چون هستی ما بدان وابسته بوده، هر بار به طریقی، این ممنوعیت را دور زده‌ایم. در دوره اخیر کالاهای تجاری را به نام ته‌لنجی وارد کرده و با کمک خودروهای معروف به «شوتی» به بازارهای درونی ایران منتقل کرده‌ایم.
شوتی‌سواران یکی از مظلوم‌ترین گروه‌های اقتصادی جامعه ما هستند. آن‌ها علیرغم زحمت فراوان، نه تنها به چشم نمی‌آیند، بلکه با توجه به ویژگی کارشان، همواره با نوعی بدگمانی و سوءظن یاد شده‌اند. امکان ادامه کار شوتی‌ها در شرایط بعد از جنگ، در هاله‌ای از ابهام بوده و امکان نابودی این حرفه فراوان است. به نظر می‌رسد، اگر در آینده کسانی به اشتغال در این حرفه اهتمام ورزند، ضربات سنگینی را متحمل شوند. از بین رفتن شوتی‌گری و وارد شدن ضربه به شوتی‌سواران، در واقع ضربه‌ای بر پیکر نحیف اقتصادی گروه کثیری از مردم استان ما خواهد بود که به طور مستقیم یا غیرمستقیم به تجارت دریایی وابسته‌اند. مشاغلی چون جهازداری، سوله‌داری، جاشوییِ لنج‌های سفاری، کارگری پایانه‌های دریایی، وساطت حمل کالا از دوبی تا ایران و چندین گروه شغلی دیگر از جمله کسانی هستند که با شوتی‌گری ارتباط مستقیم داشته و با پایان کار خودروهای شوتی، رو به سقوط خواهند نهاد. بدترین ضربات اما، بر خانواده‌هایی وارد خواهد شد که سرپرستی آن‌ها بر عهده رانندگان خودروهای شوتی است. ما آمار دقیقی از شوتی‌ها در استان‌مان نداریم ولی با نگاهی در اطراف خود، می‌توان پذیرفت که آن‌ها جمعیت انبوهی از مردم استان را تشکیل می‌دهند. خیلی از آن‌ها که در این مدت شغل‌شان در کسادی فرو رفته هزینه گذران زندگی را نداشته‌اند و این پیرو مثل معروفی است که ما بوشهری‌ها می‌گوییم: «جاشو تا وقتی نان دارد که پایش تر باشد». به همین دلیل جا دارد، پیش از آن که دیر شود و فرصت از دست برود، مسئولان ارشد استان از جناب استاندار گرفته تا نمایندگان حوزه‌های مختلف، هر چه زودتر راهکاری برای این معضل بیابند. اضمحلال اقتصادی استان، در پی خود نتایج منفی بی‌شماری را خواهد داشت که افزایش فقر و شیوع جرم و جنایت بارزترین آن‌ها خواهد بود.
نگارنده پیشنهاد می‌کنم یک بار و برای همیشه مشکل شوتی‌سواران و انتقال کالاهای تجاری از استان بوشهر به بازارهای داخلی کشور را حل و فصل نماییم. برای این کار می‌توان از الگوی «سامان‌دهی» جهازات دریایی بهره برد. برای این کار لازم است که ابتدا با کمک دادگستری‌ها و نهادهای امنیتی که وظیفه برخورد با این افراد را داشته‌اند، کسانی که زندگی آن‌ها طی سالیان طولانی به این حرفه وابسته بوده، شناسایی شده، مجوز کسب برای‌شان صادر شود و تعداد سفرهایشان در هر دوره زمانی مشخص گردد تا آن‌ها ضمن اشتغال آزاد به حرفه خود، از امنیت جانی و مادی لازم نیز برخوردار شوند و پایه‌های اقتصادی استان‌مان از هر گزندی محفوظ بماند. باشد که با کمک یکدیگر باعث ارتقای امنیت و آبادی سرزمین‌مان شویم
دکتر غلامرضا زائری