در هنگامه تلاطمات فکری و فرهنگی، برگزاری رویدادی چون کنسرت همایون شجریان در نمادین‌ترین نقطه پایتخت، میدان آزادی، نه تنها یک اتفاق هنری، بلکه آیینه‌ای تمام‌نما از چالش‌های عمیق اجتماعی است. در حالی که انتظار می‌رود سیاست‌گذاران و عموم جامعه در پی ایجاد بسترهای شور و نشاط اجتماعی باشند، پاره‌ای واکنش‌ها به این رویداد، که از سر کج‌اندیشی و نادیده‌انگاری مبانی غنی فرهنگ اسلامی و ایرانی نشأت می‌گیرد، مایه‌ی تأسف و تأمل است.

چگونه می‌توان در برابر موجی از نشاط مشروع و هنری که مایه همبستگی و تقویت روحیه ملی است، ایستادگی کرد؟ مقام معظم رهبری (مدظله‌العالی) بارها بر لزوم “امیدآفرینی” و “نشاط‌بخشی” در جامعه تأکید کرده‌اند و فرموده‌اند: «شادی، اگر لهو نباشد، ممدوح است و در اسلام از شادی‌ها و تفریحات حلال استقبال شده است.» آیا جز این است که هنر، به‌ویژه موسیقی اصیل ایرانی، از مصادیق بارز “شادی حلال” است که می‌تواند مرهمی بر آلام جامعه و روزنه‌ای به سوی امید باشد؟

اینکه برخی افراد، با داعیه دغدغه‌های فرهنگی و مذهبی، به مخالفت با رویدادهایی از این دست برمی‌خیزند، نه تنها بی‌بصیرتی در درک مبانی فقهی و عرفی است، بلکه نادیده‌گرفتن توصیه صریح ائمه معصومین (علیهم‌السلام) در خصوص «ادخال سرور علی قلوب المؤمنین» (وارد کردن شادی در دل مؤمنان) است. بزرگان دین و ادب ما نیز همواره بر نقش هنر در تهذیب نفس و ارتقای روح آدمی تأکید داشته‌اند. حافظ شیراز چه زیبا فرموده: “شادی مجلسیان در قدم و مقدم توست / جای غم نیست که از هر چه وجود است فراغ است.”

این مخالفت‌های کورکورانه، در واقع، نیشخندی تلخ به اراده دولت و ملت در راستای تحقق “عدالت فرهنگی” و “توسعه هنری” است. در شرایطی که دولت حمایت قاطع خود را از برنامه‌هایی که مایه نشاط و همبستگی ملی است اعلام داشته، این قبیل اعتراضات نه تنها بر خلاف منافع عمومی، بلکه در تضاد آشکار با رهنمودهای مکرر رهبر فرزانه انقلاب در خصوص “حمایت از هنرمندان متعهد” است.

باید به این افراد کج‌اندیش یادآور شد که تخریب و تقابل با جشن‌های فرهنگی و هنری، تنها به تفرقه‌افکنی و دامن‌زدن به بی‌اعتمادی در جامعه می‌انجامد. این رویدادها، فرصتی برای همدلی و هم‌زبانی است، نه محملی برای تسویه‌حساب‌های سیاسی و جناحی. به قول شهید مطهری: “هنر، زبان گویایی است که می‌تواند حقایق را با زیباترین شکل بیان کند و دل‌ها را تسخیر نماید.” آیا وقت آن نرسیده که به جای این رویکردهای محدودکننده و متعصبانه، با رویکردی جامع‌تر و واقع‌بینانه‌تر، از ظرفیت‌های بی‌شمار هنر و فرهنگ در جهت تعالی جامعه بهره ببریم؟

مخالفت با کنسرت هنرمندی چون همایون شجریان، که صدایش نماد اصالت و هویت ایرانی است، نه تنها نشانه عدم درک صحیح از نیازهای روحی و اجتماعی مردم است، بلکه ریشه در نوعی تفکر بسته و ناکارآمد دارد که تنها به ضرر این مرز و بوم خواهد بود. بیایید به جای دامن‌زدن به تنش‌ها، با بصیرت و فهم عمیق‌تر، از شادی حلال و هنر فاخر حمایت کنیم تا جامعه‌ای شاداب‌تر و امیدوارتر داشته باشیم.
عبدالرضا جاودان .دلوار
دوازدهم شهریورماه ۱۴۰۴