میرزا دیری /برادر میرزا احمد /فرزندمیرزا محمد/از شعرای با ذوق

میرزا عباس متولد۱۳۰۷ ،از شعرای با ذوق وحساس و وطن دست و فاضل منطقه جنوب بود.
در خرداد۱۳۴۵ ش ودر اوج جوانی واعتلای دوق شاعری در شیراز به سبب یک اشتباه در عمل جراحی دیده از جهان فرو بست وتمام منطقه جنوب را در غم واندوه جانکاه فرو برد.بطوریکه مردم دشتی وبنادر ساحلی وپشتکوه ودئر وکنگان به احترام او مدت شش ماه نه مراسم عروسی ترتیب دادند ونه در شادی ها شرکت کردند.
دیری شاعری بسیار حساس و وطن دوست بود وغم ورنج و پریشانی مردم منطقه را نمی توانست تحمل کند وعقب ماندگی های این سامان را در اشعار خود منعکس می ساخت.او حتی مرگ زود رس خود را پیش بینی کرده بود.
“ز راهی دورم وتشویش دارم
که راهی دورتر در پیش دارم
به من ای ره نشینان دل مبندید
که من ایمان به مرگ خویش دادم”
این شعر بر سنگ مزارش نوشته شده
عباس دیری شاعری است که باید نام او در تاریخ شعر وادبیات ایران ثبت شود.
غزلهای او هم سنگ یا بهتر از بسیاری از شاعران زمانه خود وپیش از خود اوست.