*عادلو* ( عادل ) :
*دلوی توتم و توتیای*
*چشم قوم و قبیله ما بود*( ۳ )

✍️. مهرور بوشهر

عجب گلهای خوشبو را خزان برد
عجب رعنا گلی از گل ستان برد
*پدر* با شوق از کودکی دست *پسر* گیرد
به امیدی که در پیری *پسر دست پدر* گیرد
مصیبت آن زمان باشد
*پسر پیش از پدر میرد*

نزدیک به *چهل روز تلخ*
جانکاه ، جانگداز و جانسوز گذشت
بویژه برای *مادری* که همیشه چشم
انتظارش بود تا سفره غذای لذیذش
قلیه ماهی و یا سفره دامادیش‌ مهیا کند اما به یکباره همه انتظارها و سفره های امیدش را *باد خزان* برد و اکنون مادر از غم فراقش شبانه روز ضجه کنان اشک خون می بارد .

در فرهنگ ما بوشهریها‌
به کسی که منش و روش پهلوانی
، مردانگی و از خودگشتگی دارد *دلو*
( لوطی ) میگویند .

هر قوم و قبیله ای
توتمی ، توتیایی یا دلویی دارد
*دلوی* قوم و قبیله ما هم
دلویی بود که در نام نیکش
از روز ازل تا ابد همزاد شده بود
با نام و نشان عدالت پیشه *عادل*

نماد توتم و توتیای چشم ما هم
فرزندی بود فداکار و مهربان بنام *عادلو*
مهربان با :
طبیعت ، حیوانات ، پرندگان و انسانها
بگونه ای که هر جانداری علیل میشد
مستقیما زیر بالینش را میگرفت و با
هزینه خود درمانش میکرد .
و اگر هم خانواده ای از لحاظ مالی
در تنگنا بود همیشه در کنارش بود
بخصوص *یتیمان و زندانیان* به همین
سبب سالانه یک زندانی را به نیت
عملکرد پاک ایشان *آزاد* می کنیم .

*دلوی* ما با لبخندش به خانواده و
دوستانش *صبوری* می آموخت .
*وصیتش* حمایت از حیوانات بود و
آنچنان به این حیوانات دلبسته بود که
خیلی ها ایشان را بعنوان *دامپزشک*
میشناختند .
زیرا همیشه دستکش به دست *مرهم*
زخم‌های آنها بود و اگر حیوان دست
و پا شکسته ای میدید تا درمان کامل
رهایش نمی کرد و آخرین خدمتش
دو ماه قبل به سگی بود که بر اثر
سهل انگاری آشپزی در عسلویه که
ناخواسته آب گرم رویش ریخته بود
و مدت یک ماه در پشت بام منزلش
بصورت افراطی درمانش کرد و قبل
از اینکه آن حیوان را رها کند خودش
از این دنیای فانی رها شد .

بله تک دلوی قوم ما
*دلوی* تک ستاره ناکامی بود
که در سن ۴۳ سالگی ستاره بختش
از ما جدا و خاموش شد و به دیار باقی
شتافت 😭
*شاید* سال آینده در سالگردش منتشر کنم :
*من سالهاست گله مندم از سیستم درمان و تجهیزات فرسوده اش*
۱۴۰۴/۷/۲۵