بنام حق
🕯️ *میراث‌دارانِ صبر: بازخوانی پیمان با ایثار*

**۰: ۲۱آذرماه ۱۴۰۴ ه.ش.**
**عبدالرضاجاودان دلوار**
بزرگترین درس تاریخ، نه در پیروزی‌ها، که در عمق رنج کسانی نهفته است که در راه حق، هستی‌شان را به قمار گذاشتند و باخته‌ی آن را به عنوان گنج به ارمغان آوردند. آنانی که شجاعت‌شان نه در قامت یک عمل لحظه‌ای، بلکه در استقامت سال‌ها درد، تجلی یافته است.

# مقام صابران در کلام وحی

اینان، قامت‌های راستینی هستند که مصداق این کلام ناب الهی‌اند: **”إِنَّ اللَّهَ يَشتَري مِنَ المُؤمِنينَ أَنفُسَهُم وَأَموالَهُم بِأَنَّ لَهُمُ الجَنَّةَ”** (خداوند جان و مال مؤمنان را در برابر بهشت می‌خرد). این معامله، سنگین‌ترین خرید و فروش است که تنها با نیت خالص امکان‌پذیر شد.
جانباز، نه یک عنوان، که یک **درجه الهی** است که خود را با صبر، بر رنج‌های جسمانی قاب کرده است. ناتوانی جسمی آنان، در برابر قدرت درونی‌شان، همچون تاریکی در برابر نور است؛ نوری که از درک شهودی و حکمت به دست آمده از این مصائب ساطع می‌شود.

⚛️ خانوادگان: ستون‌های نادیده
پشت هر رشادت، ستونی قرار دارد که خم نمی‌شود، هرچند بر اثر فشار، ترک برمی‌دارد. خانواده‌های شهدا و جانبازان، حافظانِ آرامش و تداوم‌دهندگانِ مسیر ایثارند. آنان نیز مجاهدانی هستند که جهادشان نه در میدان نبرد، بلکه در محراب صبر خانه، در سایه کمبودها و نگرانی‌های روزمره شکل می‌گیرد. سخن رسول اکرم (ص) روشنگر جایگاه آنان است: **”مَنْ عَالَ أَسْرَةَ شَهِيدٍ أَوْ مُجَاهِدٍ فَكَأَنَّمَا جَاهَدَ فِي سَبِيلِ اللَّهِ”** (هر کس سرپرستی خانواده شهید یا مجاهدی را بر عهده گیرد، چنان است که در راه خدا جهاد کرده است).
**هشداری به حافظه جمعی**
بزرگترین خطر برای یک ملت، نه دشمن بیرونی، که **فراموشیِ خودساخته** است. آن‌گاه که نام ایثارگران تنها بر سرِ زبان‌هاست، و نه در بطن تصمیم‌گیری‌ها و در مسیر آبادانی، آنگاه است که ارزش‌های بنیادین ما در معرض انحراف قرار می‌گیرند.
اینان برای ترقی ما ابزار نیستند؛ آنان خود مقصد نهاییِ بصیرت ما هستند. استفاده از جایگاه معنوی آنان برای رسیدن به منافع زودگذر، خیانت به معامله‌ای است که با خداوند انجام داده‌اند.

امام علی (ع) در باب مسئولیت، فرمودند: **”مردم از حاکمانشان خشنود نمی‌شوند، مگر اینکه حاکمان خود را از آنچه مردم تحمل می‌کنند، مسئول‌تر بدانند.”** این اصل، باید به یک قانون اخلاقی در مواجهه با ایثارگران تبدیل شود: جامعه باید خود را بدهکار این آرامش و امنیت بداند، نه آنکه بر سختی‌های آنان سرپوش نهد.
⬅️باید آموخت که “کافیست” را از زبان ایثارگر شنید؛ آنگاه که از رنج‌شان سخن می‌گوییم، باید با احترام سکوت کنیم و نه با تظاهر به درک، بر زخم‌هایشان نمک بپاشیم. رنج آنان، بزرگتر از آن است که در قالب‌های کلامی بگنجد. این بزرگداشت، نه یک این کلمات نه زبان قلم، بلکه یک تعهد روزانه است که ما میراث‌دار این خون‌بهاییم.
**باشد که قدردانی، نه یک رسم، که یک سلوک دائمی باشد.**
بااحترام به تمام ایثار گران عرصه شهادت